سریال معمای شاه، خوبِ بد

امروز ۴ قسمت از سریال معمای شاه را دیدم. بر خودم لازم دانستم که همراه خاطرات فردوست این سریال را هم ببینم اما بعد از چند قسمت پشیمان شدم.

این سریال برای اکثریت جامعه ساخته شده. برای افرادی که اطلاع کمی از تاریخ دارند و در همین حد بسنده کرده که مثلا ما بدانیم رضا شاه دست نشانده انگلیسی‌ها بوده.

همیشه علی اصغر سر کلاس‌ها تا می‌خواست از قیام توابین حرف بزند بچه‌ها می‌پریدند صحبت می‌کردند و علی اصغر هم می‌گفت: فیلم و سریال منبع تاریخی نیست، فقط نشستید مختار نامه دیدید حالا می‌خوایید درباره توابین حرف بزنید.

معمای شاه از نظر من یک فیلم شعاری است که خیلی خلاصه و سریع تاریخ را روایت می‌کند.

ویلیام فیلیپس گفته بود که در ژانر تاریخی تمام تاریخ روایت نمی‌شود و برای جذابیت اثر، مولف چیزهایی غیر واقعی که صرفا نشات گرفته از تخیلش است را وارد می‌کند.

در سریال معمای شاه هم ما خانواده غیر واقعی دکتر وزیری را داریم و داستان ملودرام پسر دکتر وزیری. 

اصلا اگر اطلاعات تاریخی بیش از حد شود دیگر از ژانر تاریخی خارج می‌شود و وارد حوزه سینمای مستند می‌شود.

سریال چرنوبیل چنین نقصی داشت و بیش از حد اطلاعات علمی درباره انرژی هسته‌ای می‌داد که وارد حوزه مستند می‌شد.

مستند علمی دیدن هم کار هر کسی نیست و مخاطب خاص خود را دارد.

کارگردان سریال معمای شاه مخاطب شناسی را درک کرده و فیلمی ساخته که واقعا به درد جامعه بخورد، پیرمردها بنشینند پایش و لذت ببرند و برای برخی دیگر آن قدر آموزنده باشد که بروند در اتاقشان و در را ببندند و کتابی بخوانند.