پیغمبر گفت علم علمان
علم الادیان و علم الابدان
در ناف دو علم بوی طیب است
وان هر دو فقیه یا طبیب است
می‌باش طبیب عیسوی هش
اما نه طبیب آدمی کش
می‌باش فقیه طاعت اندوز
اما نه فقیه حیلت آموز
گر هر دو شوی بلند گردی
پیش همه ارجمند گردی
صاحب طرفین عهد باشی
صاحب طرف دو مهد باشی
می‌کوش به هر ورق که خوانی
کان دانش را تمام دانی
شعر نظامی در توصیه به پسر ۱۴ ساله خود، محمد نظامی
آدم‌ها توی این دوره و زمانه پول را همه چیز می‌دانند، اگر آدم‌های موفقی باشند رشته‌های پزشکی و مهندسی می‌روند برای این که پول آن جاست، و وقتی پول باشد آسایش هم هست و آسایش بیشتر را مساوی آرامش بیشتر می‌دانند.
در چنین تفکر فراگیری که حتی کلیپش را درست می‌کنند، امام حسینی پیدا نمی‌شود که برای آرمان جان بدهد، در این منطق (پناه بر خدا) امام حسین با یزید دست می‌دهد و با شمر روبوسی می‌کند و سهمش را از بیت‌المال می‌گیرد و در محله مرفه‌نشین مدینه ساکن می‌شود و برای فرزند خارج از کشورش پول می‌ریزد و چند نسل پس از خودش را تأمین مالی می‌کند.
پول برای انسان است و نه انسان برای پول، اگر انسان شرف داشت حداقل دنبال علاقه‌اش می‌رفت نه که سال‌ها در رشته‌ای که هیچ ربطی به به علاقه و استعدادش ندارد خودش را زندانی کند. نباید بگذاریم مسئولیت در برابر اجتماع، در برابر دیگر انسان‌ها و غیرت دینی از بین برود.
انسانی که به خدا ایمان دارد در برابر تک تک چیزهایی که در اطرافش رخ می‌دهد مسئول است، ایمان داشتن فقط به روزی پنج وعده دولا و راست شدن و یک ماه امساک کردن نیست، وقتی گفتیم لا اله الا الله آن وقت باید نسبت خودمان را با تک تک مسائل بسنجیم و احساس مسئولیت کنیم.
چند روز پیش که عصبانی از دنیا بودم، عصبانی از بسته شدن مسیر کربلا، عصبانی از بد رانندگی کردن آدم‌ها و عصبانی از فرهنگ از دست رفته و اسلام زخمی شده و جمهوری اسلامی پوک شده با تک جمله‌ای که به ذهنم آمد آرام گرفتم.
پرسیدم یعنی انتظار داری که مسیر کربلا باز باشد و مسیر ترکیه بسته؟ انتظار داری همه آدم‌ها خوب رانندگی کنند؟ انتظار داری همه مومن به اسلام باشند؟ انتظار داری جمهوری اسلامی، اسلامی باشد؟
فهمیدم تمام درد ما انسان‌ها از انتظار است، انتظار و توقع داریم همه چیز این دنیا سر جایش باشد و بعد چون این بایدها اجرا نمی‌شود عصبانی و ناراحت می‌شویم.
باید هر گونه انتظار و توقع داشتن را همین الان دفن کنیم و با بیلچه عقلانیت، خاک رویش را نرم کنیم. بایدها و نبایدها را دور بریزیم، هست‌ها و نیست‌ها را شجاعانه قبول کنیم. ما نمی‌توانیم همه چیز را تغییر بدهیم، هنر کنیم خودمان را کمی تغییر بدهیم و چندتایی را به زور. حرص خوردن درباره چیزهایی که تاثیری در آن‌ها نداریم چه فایده‌ای دارد جز آن که عمرمان را کوتاه می‌کند؟
اگر برای آدمی ده سال وقتی گذاشتی و تربیتش کردی و بعد ولت کرد و به ریش‌ات خندید ناراحت نشو، اگر با کسی که عاشقش شدی و محبتت را خرجش کردی و بعد خیانت کرد و مثل دستمال کاغذی یک‌بار مصرف مچاله‌ات کرد و روی آسفالت انداختت ناراحت نشو، اگر خودت را شب‌و‌روز کشتی که رتبه خوبی در کنکور بیاوری و بعد نشد ناراحت نشو، اگر هر چه انتظار و توقع داشتی که بشود و نشد، یا انتظار داری بشود و نشده و نیست ناراحت نشو.
توقع و انتظار جز درد چیزی برای آدم نمی‌آفریند، جملۀ «از فلانی توقع نداشتم» را از ذهنت پاک کن و واقعیت نکبت دنیا را قبول کن که این جا هیچ وقت هیچ چیز سر جایش قرار نمی‌گیرد جز زمان ظهور حضرت ولی عصر که یحتمل چون الآن حداقل چیزهایی هم سر جایش نیستند آن روز را نخواهیم دید و می‌میریم و خیلی خوب باشیم و چهل صبح دعای عهد خوانده باشیم حضرت از بالای قبر صدایمان می‌کند و ما هم از ترس شب اول قبر سر جایمان لم می‌دهیم و بیرون نمی‌آییم و می‌گوییم: no tnx
لابد چون در قبر هم چیزی سر جایش نیست و غرب‌زدگی به آن جا هم رسیده است!
