جمعه‌تر از جمعه

این چهارشنبه به قدری غمگین است که تصور می‌کنم در غروب جمعه حبس شده‌ام.

جواب سلام

می‌گویند هیچ کس نتوانست بر سلام کردن، از پیامبر اسلام پیشی بگیرد.

آیا می‌شود گفت وقتی به امام زمان سلام می‌دهیم، در واقع داریم جوابِ سلام حضرت را می‌دهیم؟

تنها کسی که قرآن می‌خوانَد

توی محله، تنها کسی که دیدم قرآن بخواند، ضبطی بود که توی حجله عبدالباسط پخش می‌کرد، پایین اعلامیه‌ای که رویش با فونت درشت نوشته بود: پدرم!

آخرالزمان جایی است که پوسته‌ای از دین را برای مرگ و دم مرگ روی سر انسانِ میتِ مدرن می‌کشند!

آتش بدون دود

نادر ابراهیمی در ابتدای کتاب آتش بدون دود می‌نویسد: آتش بدون دود نمی‌شود، جوان بدون گناه.(مثل ترکمن)

حالا حاجی‌تون می‌گوید: آتش بدون دود هم می‌شود، نگاهی به بخاری بیندازید، هم آتش است هم دود ندارد، در نتیجه جوان هم بدون گناه می‌شود، با این جمله‌ها گناهانمان را توجیه نکنیم.

مشتقات بی‌وفا

شاید آدم‌ها از سر و صدا از خواب بیدار شوند، شاید از شوق رفتن به سفر یا استرس شرکت در امتحان خواب نروند، اما دیروز کسی که تکه‌های شکسته‌اش روی تشک ریخته بود از شدت غصه از خواب پرید.

غروب جمعه یاد حرف آیت‌الله کشمیری عارف بزرگ افتاد که گفته بود:«چون روز جمعه روز امام زمان است و آن حضرت اعمال شیعیان را می‌نگرد و محزون می‌شود، او مصدر است، پس مشتقّـات هم به حزن او محزون می شوند.»

بیش از یک لحظه

اگر کسی لحظه‌ای چیزی بنویسد در عربی می‌گویند: کتب فلان

اما اگر از بس شخصی بنویسد که نوشتن جزو ذات شخص شود می‌گویند: کاتب

یعنی اسم فاعل برایش به کار می‌برند.

با این حساب شاید بفهمیم چرا حضرت ولی عصر در زیارت ناحیه مقدسه در نجوا با اباعبدالله می‌گوید:

«وَ الشِّمْرُ جالِسٌ عَلى صَدْرِکَ»

برزخ نوشتاری

این چه بساطی است که از شوق نوشتن خواب نمی‌روم و از شدت خستگی نمی‌توانم بنویسم.

دلتنگی یعنی

دلتنگِ کسی شدن، یعنی ملول و ناراحت شدن از نبود کسی که قبلا با او ارتباطی پیدا کرده‌ایم، و این ناراحتی با دیدن و شنیدن صدای کسی که دلتنگش هستیم رفع می‌شود.

یابن الحسن! با این حال  می‌شود گفت وقتی دلتنگت می‌شویم یعنی قبلا تو را دیده‌ایم و صدایت را شنیده‌ایم و حالا شوق دوباره داریم؟